Ik heb geen inspiratie voor een column. Wat nu? Eerst maar uit eten! We besluiten naar een restaurant te gaan aan de andere kant van de Oosterschelde. Daar aangekomen valt ons direct de ambiance op zoals die hoort bij een visrestaurant. Aan het water, zicht over natuurreservaat Oosterschelde, maritieme prullaria aan de muren, inclusief anker voor de ingang.
Het blijkt dat er deze avond onbeperkt kreeft gegeten kan worden. Het hiervoor vastgestelde tarief is niet kinderachtig. Dat kan ons eigenlijk niet schelen, want onbeperkt is onbeperkt, toch? Nederlander als ik ben. Kortom, alle ingrediënten voor een super avond zijn aanwezig. Mijn zoektocht naar inspiratie voor mijn column heb ik al ver achter mij gelaten.
Wij bestellen de eerste gang. De bediening vraagt of het Canadese of Oosterschelde kreeft moet zijn. Is de paus rooms? Wat denkt u zelf? "Oosterschelde kreeft is wel serieus duurder meneer." zegt het meisje met een beetje naïef, maar wel leuk gezichtje. Dat zal wel.
De eerste en tweede ronde kreeften komen door. De derde wordt besteld en daar gaat het mis. Egaal vuurrood van kleur, klein van stuk, inferieur afgetekend tegen zijn Nederlandse soortgenoten ligt mij daar een Canadese kreeft schaamteloos aan te kijken. Ik wenk de serveerster en leg haar mijn bezwaar voor. Helemaal in stijl zoals dat in de Nederlandse horeca hoort zegt zij dat ik er naast zit. En of ik het verschil weet tussen beide soorten. Ik twijfel, maar zeg van wel. Ze zal het navragen bij de chef-kok en loopt een beetje koket weg van onze tafel. Ze komt terug en kijkt me scherp aan. "De chef kok zegt dat het Oosterschelde kreeft is." Ja ja...
Ik besluit te bluffen en vraag om de chef-kok. "Die kan niet komen want het is druk", is het antwoord. Zo lust ik er nog wel een. Ik uit mijn ongenoegen op eigen wijze. Haar leuke, beetje naïeve gezicht verandert in de standaard horecablik. Ze kijkt me aan alsof ik een Duitser ben. "Wilt u nog een rondje kreeft bestellen?" Ja dat willen we, maar wel op de voorwaarde dat het de echte is. "Ik zal het doorgeven aan de chef-kok meneer."
Het rondje komt door. Niet zomaar een, maar een echte Oosterscheldeversie, van het formaat kleine bruinvis. Leuk geprobeerd.
We blijven achter met een vreemd gevoel. Niet omdat ik als trainer lijd aan beroepsdeformatie, maar gewoon als klant. Volgens mij hadden een paar bezwaartechnieken, ingezet door de dame van de bediening, en een korte uitleg van de chef-kok bij ons aan tafel veel helderheid verschaft en gezorgd voor een professionele indruk. Daar had men meer mee kunnen bereiken dan met een wiedergutmachungs Krebs.
Op de terugweg naar huis kreeg ik inspiratie. Het gaat in de horeca helemaal niet om locatie, prijzen van bierbrouwers of andere zaken. Het gaat enkel om gastheerschap. Wat je daar voor moet betalen is ondergeschikt. Dat moeten ze snappen.
Dat belooft nog wat deze zomer.
