Ik schuif, na een dag onderweg geweest te zijn, aan de keukentafel aan bij mijn gezin. Iedereen is stilzwijgend met zijn eigen ding bezig. Er wordt televisie gekeken en onderwijl druk gemaild, ge-whatsappt, gepingd, ge-sms’t, gefacebookt, gehyved en gelinkedind. Er komt bij mij een bericht binnen. Mijn tegenover mij zittende zoon vraag via een whatsapp of ik een fijne dag heb gehad. Ik stuur een berichtje terug. "Ik zit tegenover je". "Weet ik, maar heb je nou een leuke dag gehad"? "Ging wel", sms ik. Foutje, het had natuurlijk een whatsapp moeten zijn. Dus geen bericht terug. Ik geef het op en ga op mijn kantoor zitten. Daar zit ik namelijk ook alleen.
Het valt me op dat we via veel middelen communiceren maar ook steeds minder persoonlijk. Ik maak me er zelf ook schuldig aan. Tijdens het autorijden wil ik nog wel eens sms'en of whatsappen. Eigenlijk moet ik daar mijn leesbrilletje voor op, maar dat is lastig. Als ik daarmee op de weg kijk, zie ik alles in een soort dikke mist waarbij de maximumsnelheid 30 km per uur zou moeten zijn. Geen leesbril dus en daardoor moeite met de juiste toetsen, maar wel driftig sms-berichten sturend naar relaties en collega's.
Ik stuur mijn zoon, super geconcentreerd maar toch een beetje slingerend tussen vangrail en middenstreep, een sms met de vraag of hij mij ‘s avonds even wil helpen met het installeren van Dropbox. Direct krijg ik een berichtje terug wat ik vanavond dan moet doen met een droogboeket. Dat had de autocorrectie er namelijk van gemaakt. Alsof je een cursus bloemschikken doet. Niet echt schokkend.
Iets lastiger wordt het als u tijdens het rijden een sms'je stuurt naar uw vrouw met de vraag "zullen we voor vanavond een lekkere slaaf in huis halen"? Waarop u een geschokt bericht terugkrijgt waarom u dat zou willen. "Gewoon, lijkt me lekker en heb ik zin in". U bedoelde natuurlijk een salade maar de autocorrectie was u te snel af en had er al “slaaf” van gemaakt. Maar goed, ook dit is thuis prima uit te leggen.
Echt beschamend is het wanneer je een relatie even snel een sms'je stuurt met de tekst
"ik kijk er naar uit en ontvang je hoer graag rond een uur of vier". " Wat wil je dan gaan doen vanmiddag", vraagt mijn relatie via een sms? Druk laverend door het verkeer, een pizzabezorger op een scooter net ontwijkend sms ik terug: "gewoon een beetje brainstormen". Berichtje terug. "Met een h....? Ben je niet goed bij je hoofd!" Weer de autocorrectie die ingreep en die van het woord ‘hier’, of dat wat het had moeten worden, het beste alternatief maakte. Ik besluit toch maar gewoon even te bellen. Na uitleg moesten we er erg om lachen.
Ik heb me vanaf dat moment voorgenomen niet meer te sms’en en te whatsappen vanachter het stuur, maar gewoon te bellen. De meeste nummers staan ingesteld. Ik hoef niets in te toetsen. Het kan zonder leesbrilletje en ik hoef niet meer uit te leggen waarom ik rond een uur of vier even wil brainstormen. Bovendien is persoonlijk contact altijd nog te prefereren boven alle ander vormen van communicatie.
Ik wens u prettige en vooral veilige kilometers.
