Wie brengt niet regelmatig uren
door achter het stuur van zijn auto? Vaak druk bellend, soms lange tijd muziek
luisterend. Tussentijds zorgvuldig tal van zaken overpeinzend…
Radio 1 en BNR zijn absoluut onze
favoriete zenders. Na zo’n dag intensief luisteren raken wij echter soms de
draad nog wel eens kwijt. In hoog tempo wordt zowel goed als slecht nieuws met
ons gedeeld. Elke dag zoveel actualiteiten! Hebben we nu wel, of toch geen
crisis? Is het mogelijk dat we te maken hebben met een boeiende transformatie
van onze economie? Dan is die -tijdelijke- recessie best acceptabel en
verklaarbaar. Of is dit toch weer iets te naïef geredeneerd?
Na weer eens zo’n dag naar die
tegenstrijdige GTST-berichtgeving te hebben geluisterd, kwamen wij onlangs tot
een heldere conclusie. Niemand blijkt zich echt bewust te zijn van de richting
waarin wij ons als samenleving ontwikkelen. Het kan dus eigenlijk alle kanten
op. Zelfs een veelbelovende richting is mogelijk…
Hoe je het ook wendt of keert;
onzekerheid doet veel met ons. Wij gaan nadenken, nemen beslissingen, schonen
onze organisaties op en spreken onze creativiteit maximaal aan. We zijn
strijdbaar, inventief en zelfs flexibeler dan ooit tevoren. Met andere woorden,
de ware aard van onszelf en onze organisatie komt op een haast natuurlijke
wijze tot ontwikkeling. Dit vormt ons en maakt ons intrinsiek sterker.
Prima stappen allemaal. Crisis?
Elk probleem biedt kansen. Kansen geven vertrouwen en vertrouwen is goed voor
onze economie. Dát maakt die cirkel rond! John Scully, Strategic Management
Professor of Economics, zei ooit: 'Crisis is goed voor ‘t karakter van uw
organisatie'. Wij onderschrijven deze visie van harte en voegen daar graag aan
toe dat crises dook vormend zijn voor dat noodzakelijke bewustwordingsproces
bij onze politici en in onze huidige samenleving.
Afgelopen jaren zijn velen van
ons, in de strijd om het grote graaien en zelfverrijking, gewend geraakt aan de
vanzelfsprekendheid van het systeem. Het wankele evenwicht hebben we niet
gezien. Velen van ons hebben op geheel eigen wijze, bewust en/of onbewust, een
eigen bijdrage geleverd aan die kille, op materie gerichte vormen van
individualisering, die deel uit maken van een groter systeem.
Vrijwel niets is echter wat het
op het 1e gezicht lijkt. De Vlaamse visionair, Phil Bosmans sprak al 40 jaar
geleden zijn woorden: ‘Gelukkig maken is gelukkig zijn’. Per saldo is de grote
vraag wie nu eigenlijk wie gelukkig maakt?
Dit weekend kreeg Klaas een tip
van een bevriende collega-trainer om eens een film op internet te kijken. Het
was de moeite waard hem samen te bekijken. Tot slot hierbij enkele indrukken
uit deze film: Thrive Movement: Op een gegeven moment komt er een uitdrukking
in beeld van Henry Kissinger. Hij zei: 'who controls the foodsupply, can
control the people. Who controls the energy, can control whole continents. Who
controls the money, can control the world'. Hmmm! Opmerkelijke film.
Dit zou kunnen betekenen dat de
economische situatie zoals we die nu mondiaal kennen, bewust op gang is gebracht.
Bedenk dat er, menselijk en democratisch gezien, zoveel meer evenwicht en rechtvaardigheid
tot ontwikkeling gebracht had kunnen zijn. Genoeg voor iedereen. Ook vanuit 'Dromen-, Durven- Doen' kan elk mens zichzelf veranderen!
Wij raden u van harte aan deze
film eens op uw gemak te bekijken en er van te vinden wat u er zelf, of samen
met collega’s en vrienden, van zou willen vinden.
Bewust worden van onze bredere,
mondiale omgeving waarin voorheen de alledaagse vanzelfsprekendheid regel was,
zorgt voor vernieuwd inzicht. Zakelijk maar ook privé, en
sociaal-maatschappelijk. Gaandeweg zullen steeds meer mensen zich dit
realiseren. Wij willen veranderen omdat wij ons steeds meer bewust zijn van
onze rol in onze eigen omgeving en dat grotere geheel.
Een turbulente tijdgeest staan nú
voor de deur. De wereld wordt wakker. Dit is wederom een prachtige tijd om uw
medemensen, naasten en dierbaren eens aan te kijken en hen oprecht meer ruimte
te geven en het allerbeste te gunnen. Uiteindelijk zal dan blijken dat er
genoeg is voor iedereen.
Film bekijken? Zie hier de
trailer van ‘Thrive
movement – What on earth will it take?’ ‘The (Official Movie) THRIVE’
is via YouTube al door zo’n 5 miljoen mensen bekeken.
Klaas
Schaap & Rob Adank
maandag 3 juni 2013
donderdag 14 februari 2013
Koffer bij de voordeur
Afgelopen week kreeg ik te horen dat goede vrienden van ons in zwaar weer zitten met hun relatie. Ik heb dat niet zien aankomen en dan schrik je daar wel even van. Dat kan dus klaarblijkelijk iedereen overkomen.
Na een vluchtige blik tussen mijn vrouw en mij, dacht ik in haar ogen af te lezen dat ons dat nooit zou overkomen. Enigszins gerustgesteld kijk ik haar aan met dezelfde blik. Nee, dat gaat ons niet overkomen. Toch bleef er bij mij een ondefinieerbaar gevoel knagen aan mijn rotsvast vertrouwen in onze relatie. Wie weet staat mijn koffer met spullen ook een keer bij de voordeur. Nee… dat gaat ons niet gebeuren. Ik neem toch aan van niet. Volgens mij hebben wij het goed voor elkaar.
Kijkend naar een zakelijke relatie speelt daar in de basis het zelfde proces. U leert elkaar kennen, weet het vertrouwen te wekken, hebt aansluiting. U hebt de oplossingen voor de problemen bij uw klant. U doet uw eerste voorstel, doet uw eerste beetje water bij de wijn, ziet het gedram van uw nieuwe klant door de vingers omdat deze prille relatie belangrijk is en u doet uw eerste deal. Proficiat. Een nieuwe relatie is geboren. Voor de rest wordt in veel gevallen het zelfde protocol gevolgd als in onze privé relaties. We zijn er mee gestart en het onderhoud vergeten we.
We gaan er gemakshalve maar van uit dat de relatie goed verloopt. Geen bericht is immers goed bericht. Zelf heb ik ook zo’n zakelijke relatie. 18 jaar geleden heb ik deze opgedaan tijdens een beurs in Arnhem. Elke keer als ik me voorneem deze klant weer eens te bellen ben ik tussen deze gedachte en het fysieke contactmoment ruim drie maanden verder. En door wie word ik dan voortijds gebeld denkt u? Precies, door die klant. “Leef je nog? Hoor al een tijdje niets van je.” Deze relatie duurt nog steeds. Dat komt niet door mij, maar door het geduld en de goedertierenheid van deze klant.
Een relatie dient onderhouden te worden. U en ik zouden eigenlijk iedere relatie van tijd tot tijd eens moeten meten. We nemen vaak alleen maar aan dat de relatie goed is, maar we weten het niet. We grijpen in en gaan pas aan de relatie werken als het al te laat is. Wanneer is het dan te laat? Op het moment dat de omzet bij uw klant inzakt, u het niet zag aankomen omdat u er niet van op de hoogte was of op het moment dat uw klant, voor u totaal onverwacht, overstapt naar uw concurrent. Of wanneer u uw straat inrijdt en in het licht van uw koplampen iets bij de voordeur ziet staan naar later uw koffer blijkt te zijn. In alle gevallen bent u dus gewoon te laat.
Ik wil u als tip meegeven uw relaties bespreekbaar te maken, te meten en ze concreet te waarderen. U weet dan waar u aan toe bent, waar u aan moet werken en wat u mag verwachten binnen deze relaties. Het wordt helemaal compleet als u in staat bent de relatie van beiden kanten te bespreken en te waarderen. Hiermee bedoel ik dat u niet alleen uw gesprekspartner vraagt wat hij/zij van de relatie/samenwerking vindt maar dat u zelf ook bespreekbaar maakt wat u er zelf van vindt. Zo kunt u relaties optimaal maken.
Klink makkelijk maar is toch niet eenvoudig. Zelf aangeven wat u van de samenwerking/relatie vindt, kan aanvoelen als wanneer uw baas u in november vraagt wat u van hem vindt terwijl u weet dat hij in december ook de beoordelingsgesprekken doet.
Maar troost u. Er zijn een aantal doeltreffende vragen die u wederzijds kunt gebruiken. Het inzetten van deze vragen en het gesprek aangaan om de relatie te verbeteren vergt wel enige moed, zelfvertrouwen en een gezonde basishouding. Echter, u zult merken dat wanneer u dat op gezette tijden durft en doet, uw relatie wederzijds duurzaam wordt. Wat u onder duurzaam verstaat is aan uzelf.
Bespreek uw relatie en voorkom dat uw koffer bij de voordeur staat. En als u hierover wil klankborden, maak ik daar graag tijd voor. In een nieuwe relatie moet je investeren, nietwaar?
Na een vluchtige blik tussen mijn vrouw en mij, dacht ik in haar ogen af te lezen dat ons dat nooit zou overkomen. Enigszins gerustgesteld kijk ik haar aan met dezelfde blik. Nee, dat gaat ons niet overkomen. Toch bleef er bij mij een ondefinieerbaar gevoel knagen aan mijn rotsvast vertrouwen in onze relatie. Wie weet staat mijn koffer met spullen ook een keer bij de voordeur. Nee… dat gaat ons niet gebeuren. Ik neem toch aan van niet. Volgens mij hebben wij het goed voor elkaar.
Kijkend naar een zakelijke relatie speelt daar in de basis het zelfde proces. U leert elkaar kennen, weet het vertrouwen te wekken, hebt aansluiting. U hebt de oplossingen voor de problemen bij uw klant. U doet uw eerste voorstel, doet uw eerste beetje water bij de wijn, ziet het gedram van uw nieuwe klant door de vingers omdat deze prille relatie belangrijk is en u doet uw eerste deal. Proficiat. Een nieuwe relatie is geboren. Voor de rest wordt in veel gevallen het zelfde protocol gevolgd als in onze privé relaties. We zijn er mee gestart en het onderhoud vergeten we.
We gaan er gemakshalve maar van uit dat de relatie goed verloopt. Geen bericht is immers goed bericht. Zelf heb ik ook zo’n zakelijke relatie. 18 jaar geleden heb ik deze opgedaan tijdens een beurs in Arnhem. Elke keer als ik me voorneem deze klant weer eens te bellen ben ik tussen deze gedachte en het fysieke contactmoment ruim drie maanden verder. En door wie word ik dan voortijds gebeld denkt u? Precies, door die klant. “Leef je nog? Hoor al een tijdje niets van je.” Deze relatie duurt nog steeds. Dat komt niet door mij, maar door het geduld en de goedertierenheid van deze klant.
Een relatie dient onderhouden te worden. U en ik zouden eigenlijk iedere relatie van tijd tot tijd eens moeten meten. We nemen vaak alleen maar aan dat de relatie goed is, maar we weten het niet. We grijpen in en gaan pas aan de relatie werken als het al te laat is. Wanneer is het dan te laat? Op het moment dat de omzet bij uw klant inzakt, u het niet zag aankomen omdat u er niet van op de hoogte was of op het moment dat uw klant, voor u totaal onverwacht, overstapt naar uw concurrent. Of wanneer u uw straat inrijdt en in het licht van uw koplampen iets bij de voordeur ziet staan naar later uw koffer blijkt te zijn. In alle gevallen bent u dus gewoon te laat.
Ik wil u als tip meegeven uw relaties bespreekbaar te maken, te meten en ze concreet te waarderen. U weet dan waar u aan toe bent, waar u aan moet werken en wat u mag verwachten binnen deze relaties. Het wordt helemaal compleet als u in staat bent de relatie van beiden kanten te bespreken en te waarderen. Hiermee bedoel ik dat u niet alleen uw gesprekspartner vraagt wat hij/zij van de relatie/samenwerking vindt maar dat u zelf ook bespreekbaar maakt wat u er zelf van vindt. Zo kunt u relaties optimaal maken.
Klink makkelijk maar is toch niet eenvoudig. Zelf aangeven wat u van de samenwerking/relatie vindt, kan aanvoelen als wanneer uw baas u in november vraagt wat u van hem vindt terwijl u weet dat hij in december ook de beoordelingsgesprekken doet.
Maar troost u. Er zijn een aantal doeltreffende vragen die u wederzijds kunt gebruiken. Het inzetten van deze vragen en het gesprek aangaan om de relatie te verbeteren vergt wel enige moed, zelfvertrouwen en een gezonde basishouding. Echter, u zult merken dat wanneer u dat op gezette tijden durft en doet, uw relatie wederzijds duurzaam wordt. Wat u onder duurzaam verstaat is aan uzelf.
Bespreek uw relatie en voorkom dat uw koffer bij de voordeur staat. En als u hierover wil klankborden, maak ik daar graag tijd voor. In een nieuwe relatie moet je investeren, nietwaar?
dinsdag 18 december 2012
Zijn wij blind?
Mijn recente column, en reacties daarop, werd aanleiding voor inspirerende
gesprekken en een co-creatie. Deze 1e Duo-Column is hier het resultaat van.
Humor en ernst brachten ons tot dit verhaal. Phil Bosmans zei het
al. 'Humor en geduld zijn de twee kamelen waarmee je door elke woestijn kunt
trekken'.
Zaterdag 8 december werd Bosmans’ standbeeld onthuld in Kontich (Antwerpen), werd er een straat naar hem vernoemd en was er een academische zitting. Vooral Nederlandse Universiteiten kunnen -zelfs postuum- nog verrassend veel van deze visionaire filosoof leren over het begrip 'Metanoia'.
Als opstap willen wij graag eerst iets anders ter berde brengen. Afgelopen week was op de radio tijdens een interview de opmerking te horen dat de meeste economisten de crisis zoals we die nu beleven in geen enkel opzicht hebben zien aankomen. Alle modellen, rekenvoorbeelden, peperdure hardware en software ten spijt. Leuke opmerking van een geïnterviewde economist: 'We hebben het niet zien aankomen maar toen het zover was hebben we dit wel opgemerkt. Dat is toch ook belangrijk?'
Stel: ik zit in de auto, zie het rode verkeerslicht niet, rij door en veroorzaak een aanrijding. Ik roep: 'Hey! Ik heb schade veroorzaakt. Goed dat ik dat opmerk.' En dat terwijl de eerste sirenes al te horen zijn, de airback sissend leegloopt en als een gebruikt condoom over het stuur hangt. Dat is ook stupiditeit ten top.
Wat doet nu een economist? De letterlijke vertaling van een economist is volgens wikipedia: An economist is a professional in the social science discipline of economics. Dat is een deftige omschrijving. Wat hierbij direct opvalt, zijn de begrippen professional en social science en dan met name het word Social. Als u dat letterlijk vertaalt gaat het over het hebben van gevoel voor de noden van de medeleden van de samenleving. Huh? Dat klinkt nog mooier. De praktijk blijkt dus volstrekt anders in elkaar te steken.
Dezelfde Phil Bosmans wist ruim twintig jaar geleden al te vertellen dat de mensheid een crisis mee zou gaan maken die zijn weerga niet kent. En zie… hij kreeg gelijk. Hij voorspelde dit niet aan de hand van ingewikkelde modellen en ondersteunende rekenvoorbeelden, maar gewoon op basis van logisch denken en de wetenschap hoe mensen in de basis in elkaar steken.
De man is inmiddels overleden. Het ging hem niet om zijn gelijk. Hij wilde de mensen waarschuwen en bovenal laten inzien dat andere waarden en normen belangrijk zijn. De 'Cultuur van het Hart' is onze fundamentele basiscultuur. Niet het grote graaien en materiële zaken in de maatschappij centraal stellen maar de mens. Zo’n 15 miljoen boeken vonden in 10-tallen talen hun weg in Global Village. Middels zijn fundamentele bijdrage en intrinsieke sturing van Bond Zonder Naam te Antwerpen, zijn miljoenen mensen hun leven, zelfs in crisistijd, weer als hoopvol èn zinvol gaan zien. Elk mens kan daarbij zelf het lichtpunt in de duisternis zijn en ontwikkelen.
BZN is een toekomstgerichte/toekomstbestendige club van bezielende mensen die op controversiële wijze het mens-zijn in een ander daglicht durven stellen. In daglicht zoals dit in beginsel bedoeld was. Klaarblijkelijk is er een alles omvattende crisis nodig die ons allen raakt en ons doet beseffen dat liefdevolle en respectvolle omgang met jezelf en elkaar dan tóch ons meest wezenlijke bezit is.
Mens zijn is een privilege. Gebruik het op de juiste manier en echte rijkdom is binnen handbereik. Cadeau-suggestie voor onder de boom? 'In Liefde weer Mens worden' van Phil Bosmans! Dát is de eyeopener voor economen-, politici èn (ontgoochelde?) geestelijke verzorgers.
Fijne feestdagen!
Klaas Schaap & Rob Adank
Zaterdag 8 december werd Bosmans’ standbeeld onthuld in Kontich (Antwerpen), werd er een straat naar hem vernoemd en was er een academische zitting. Vooral Nederlandse Universiteiten kunnen -zelfs postuum- nog verrassend veel van deze visionaire filosoof leren over het begrip 'Metanoia'.
Als opstap willen wij graag eerst iets anders ter berde brengen. Afgelopen week was op de radio tijdens een interview de opmerking te horen dat de meeste economisten de crisis zoals we die nu beleven in geen enkel opzicht hebben zien aankomen. Alle modellen, rekenvoorbeelden, peperdure hardware en software ten spijt. Leuke opmerking van een geïnterviewde economist: 'We hebben het niet zien aankomen maar toen het zover was hebben we dit wel opgemerkt. Dat is toch ook belangrijk?'
Stel: ik zit in de auto, zie het rode verkeerslicht niet, rij door en veroorzaak een aanrijding. Ik roep: 'Hey! Ik heb schade veroorzaakt. Goed dat ik dat opmerk.' En dat terwijl de eerste sirenes al te horen zijn, de airback sissend leegloopt en als een gebruikt condoom over het stuur hangt. Dat is ook stupiditeit ten top.
Wat doet nu een economist? De letterlijke vertaling van een economist is volgens wikipedia: An economist is a professional in the social science discipline of economics. Dat is een deftige omschrijving. Wat hierbij direct opvalt, zijn de begrippen professional en social science en dan met name het word Social. Als u dat letterlijk vertaalt gaat het over het hebben van gevoel voor de noden van de medeleden van de samenleving. Huh? Dat klinkt nog mooier. De praktijk blijkt dus volstrekt anders in elkaar te steken.
Dezelfde Phil Bosmans wist ruim twintig jaar geleden al te vertellen dat de mensheid een crisis mee zou gaan maken die zijn weerga niet kent. En zie… hij kreeg gelijk. Hij voorspelde dit niet aan de hand van ingewikkelde modellen en ondersteunende rekenvoorbeelden, maar gewoon op basis van logisch denken en de wetenschap hoe mensen in de basis in elkaar steken.
De man is inmiddels overleden. Het ging hem niet om zijn gelijk. Hij wilde de mensen waarschuwen en bovenal laten inzien dat andere waarden en normen belangrijk zijn. De 'Cultuur van het Hart' is onze fundamentele basiscultuur. Niet het grote graaien en materiële zaken in de maatschappij centraal stellen maar de mens. Zo’n 15 miljoen boeken vonden in 10-tallen talen hun weg in Global Village. Middels zijn fundamentele bijdrage en intrinsieke sturing van Bond Zonder Naam te Antwerpen, zijn miljoenen mensen hun leven, zelfs in crisistijd, weer als hoopvol èn zinvol gaan zien. Elk mens kan daarbij zelf het lichtpunt in de duisternis zijn en ontwikkelen.
BZN is een toekomstgerichte/toekomstbestendige club van bezielende mensen die op controversiële wijze het mens-zijn in een ander daglicht durven stellen. In daglicht zoals dit in beginsel bedoeld was. Klaarblijkelijk is er een alles omvattende crisis nodig die ons allen raakt en ons doet beseffen dat liefdevolle en respectvolle omgang met jezelf en elkaar dan tóch ons meest wezenlijke bezit is.
Mens zijn is een privilege. Gebruik het op de juiste manier en echte rijkdom is binnen handbereik. Cadeau-suggestie voor onder de boom? 'In Liefde weer Mens worden' van Phil Bosmans! Dát is de eyeopener voor economen-, politici èn (ontgoochelde?) geestelijke verzorgers.
Fijne feestdagen!
Klaas Schaap & Rob Adank
donderdag 18 oktober 2012
Happy Period
Afgelopen maand was ik ergens op een afspraak samen met een collega. We bezochten een bedrijf dat zich gespecialiseerd had in software en dan vooral voor logistieke bedrijven.
Het was een bijzonder gesprek. Onze contactpersoon was vanuit de typologieën van Jung een echte denker met winst als meest leidende motief. Daarnaast beschikte deze man over een manier van spreken die je niet snel zou verwachten bij dit type mens. Elke keer als hij een antwoord gaf op een vraag van onze kant of gewoon een eigen reactie gaf, deed hij dat op een manier waarvan ik bijna automatisch een beetje in de lach schoot. Ik vond hem echt komisch!
Helemaal hilarisch was zijn omschrijving van het gevoel dat hem overkwam wanneer er weer eens een verkoper bij hem op gesprek was. Hij vertelde ons dat hij regelmatig een fijn en warm gevoel kreeg wanneer een verkoper weer eens vertelde dat hij/zij de oplossing had voor al zijn problemen en dat zijn leven vanaf nu echt een andere wending zou krijgen. Maar dan moest hij wel overstappen naar de diensten /producten van deze verkoper. Deze klant vertelde ons dat hij regelmatig het gevoel had een warm bad in te stappen en zich te kunnen wentelen in de warme zorg van de verkoper. Hoe fijn is dat!
Ergens herken ik dat wel. Laten we even eerlijk zijn, als je alle mooie praatjes van verkopers en reclamemakers zou geloven, dan begint je leven pas echt op het moment dat je een bepaald product aanschaft. Neem nu al de ongelooflijk spannende, uitdagende, hartverwarmende en goed bedoelde commercials van bijvoorbeeld maandverband. Ik weet niet of u ze wel eens serieus bekijkt deze commercials, maar ik begin als man echt het gevoel te krijgen dat ik wat mis.
Ik ken mannen die het afgelopen jaar hard gewerkt hebben, nergens tijd voor hebben gehad, hun vrienden nauwelijks gezien hebben enz. enz. Als ik de commercials allemaal moet geloven zou dat allemaal goed komen met een bepaald type maandverband. Er is zelfs een merk dat je elke maand een happy period belooft. Wie wil dat nu niet! Lijkt mij wel leuk na drie weken hard werken. Dus u begrijpt dat ik, als man, best jaloers ben op vrouwen. Eigenlijk wil ik ook alle voordelen die het gebruik van maandverband met zich meebrengt.
Vrouwen hebben alle warme voordelen zoals elk merk belooft. Gezellige momenten met vriendinnen, jezelf altijd geweldig voelen en minimaal 1 x per maand een happy period. Inclusief of exclusief extra lange vleugels. Wie wil dat nu niet?
U zult begrijpen dat ik er helemaal niet op zit te wachten om maandverband te gaan gebruiken en te struikelen over de extra lange vleugels van Allways. Net zo min als ik me kan voorstellen dat vrouwen hier echt op zitten te wachten. Algemeen gesproken dan. Ook zitten uw klanten niet te wachten op allerlei wazige, nietszeggende, hartverwarmende, holle opmerkingen van uw kant. Wees duidelijk en oprecht in de vertaling van de toegevoegde waarde van uw product. Zodra u een juiste aansluiting kunt maken tussen wat uw product kan/ doet en wat een klant echt nodig heeft, kunt u de franjes en alle andere onzin achterwege laten.
Ik wens u een fijne maand en een happy period. Zelf ga ik nu even paardrijden. Dat kan ik niet, maar de fabrikant geeft aan dat je met hun product ook kunt paardrijden. Ben benieuwd.
maandag 20 augustus 2012
Sms'en is gevaarlijk
Ik schuif, na een dag onderweg geweest te zijn, aan de keukentafel aan bij mijn gezin. Iedereen is stilzwijgend met zijn eigen ding bezig. Er wordt televisie gekeken en onderwijl druk gemaild, ge-whatsappt, gepingd, ge-sms’t, gefacebookt, gehyved en gelinkedind. Er komt bij mij een bericht binnen. Mijn tegenover mij zittende zoon vraag via een whatsapp of ik een fijne dag heb gehad. Ik stuur een berichtje terug. "Ik zit tegenover je". "Weet ik, maar heb je nou een leuke dag gehad"? "Ging wel", sms ik. Foutje, het had natuurlijk een whatsapp moeten zijn. Dus geen bericht terug. Ik geef het op en ga op mijn kantoor zitten. Daar zit ik namelijk ook alleen.
Het valt me op dat we via veel middelen communiceren maar ook steeds minder persoonlijk. Ik maak me er zelf ook schuldig aan. Tijdens het autorijden wil ik nog wel eens sms'en of whatsappen. Eigenlijk moet ik daar mijn leesbrilletje voor op, maar dat is lastig. Als ik daarmee op de weg kijk, zie ik alles in een soort dikke mist waarbij de maximumsnelheid 30 km per uur zou moeten zijn. Geen leesbril dus en daardoor moeite met de juiste toetsen, maar wel driftig sms-berichten sturend naar relaties en collega's.
Ik stuur mijn zoon, super geconcentreerd maar toch een beetje slingerend tussen vangrail en middenstreep, een sms met de vraag of hij mij ‘s avonds even wil helpen met het installeren van Dropbox. Direct krijg ik een berichtje terug wat ik vanavond dan moet doen met een droogboeket. Dat had de autocorrectie er namelijk van gemaakt. Alsof je een cursus bloemschikken doet. Niet echt schokkend.
Iets lastiger wordt het als u tijdens het rijden een sms'je stuurt naar uw vrouw met de vraag "zullen we voor vanavond een lekkere slaaf in huis halen"? Waarop u een geschokt bericht terugkrijgt waarom u dat zou willen. "Gewoon, lijkt me lekker en heb ik zin in". U bedoelde natuurlijk een salade maar de autocorrectie was u te snel af en had er al “slaaf” van gemaakt. Maar goed, ook dit is thuis prima uit te leggen.
Echt beschamend is het wanneer je een relatie even snel een sms'je stuurt met de tekst
"ik kijk er naar uit en ontvang je hoer graag rond een uur of vier". " Wat wil je dan gaan doen vanmiddag", vraagt mijn relatie via een sms? Druk laverend door het verkeer, een pizzabezorger op een scooter net ontwijkend sms ik terug: "gewoon een beetje brainstormen". Berichtje terug. "Met een h....? Ben je niet goed bij je hoofd!" Weer de autocorrectie die ingreep en die van het woord ‘hier’, of dat wat het had moeten worden, het beste alternatief maakte. Ik besluit toch maar gewoon even te bellen. Na uitleg moesten we er erg om lachen.
Ik heb me vanaf dat moment voorgenomen niet meer te sms’en en te whatsappen vanachter het stuur, maar gewoon te bellen. De meeste nummers staan ingesteld. Ik hoef niets in te toetsen. Het kan zonder leesbrilletje en ik hoef niet meer uit te leggen waarom ik rond een uur of vier even wil brainstormen. Bovendien is persoonlijk contact altijd nog te prefereren boven alle ander vormen van communicatie.
Ik wens u prettige en vooral veilige kilometers.
Het valt me op dat we via veel middelen communiceren maar ook steeds minder persoonlijk. Ik maak me er zelf ook schuldig aan. Tijdens het autorijden wil ik nog wel eens sms'en of whatsappen. Eigenlijk moet ik daar mijn leesbrilletje voor op, maar dat is lastig. Als ik daarmee op de weg kijk, zie ik alles in een soort dikke mist waarbij de maximumsnelheid 30 km per uur zou moeten zijn. Geen leesbril dus en daardoor moeite met de juiste toetsen, maar wel driftig sms-berichten sturend naar relaties en collega's.
Ik stuur mijn zoon, super geconcentreerd maar toch een beetje slingerend tussen vangrail en middenstreep, een sms met de vraag of hij mij ‘s avonds even wil helpen met het installeren van Dropbox. Direct krijg ik een berichtje terug wat ik vanavond dan moet doen met een droogboeket. Dat had de autocorrectie er namelijk van gemaakt. Alsof je een cursus bloemschikken doet. Niet echt schokkend.
Iets lastiger wordt het als u tijdens het rijden een sms'je stuurt naar uw vrouw met de vraag "zullen we voor vanavond een lekkere slaaf in huis halen"? Waarop u een geschokt bericht terugkrijgt waarom u dat zou willen. "Gewoon, lijkt me lekker en heb ik zin in". U bedoelde natuurlijk een salade maar de autocorrectie was u te snel af en had er al “slaaf” van gemaakt. Maar goed, ook dit is thuis prima uit te leggen.
Echt beschamend is het wanneer je een relatie even snel een sms'je stuurt met de tekst
"ik kijk er naar uit en ontvang je hoer graag rond een uur of vier". " Wat wil je dan gaan doen vanmiddag", vraagt mijn relatie via een sms? Druk laverend door het verkeer, een pizzabezorger op een scooter net ontwijkend sms ik terug: "gewoon een beetje brainstormen". Berichtje terug. "Met een h....? Ben je niet goed bij je hoofd!" Weer de autocorrectie die ingreep en die van het woord ‘hier’, of dat wat het had moeten worden, het beste alternatief maakte. Ik besluit toch maar gewoon even te bellen. Na uitleg moesten we er erg om lachen.
Ik heb me vanaf dat moment voorgenomen niet meer te sms’en en te whatsappen vanachter het stuur, maar gewoon te bellen. De meeste nummers staan ingesteld. Ik hoef niets in te toetsen. Het kan zonder leesbrilletje en ik hoef niet meer uit te leggen waarom ik rond een uur of vier even wil brainstormen. Bovendien is persoonlijk contact altijd nog te prefereren boven alle ander vormen van communicatie.
Ik wens u prettige en vooral veilige kilometers.
maandag 16 juli 2012
Oosterschelde kreeft
Ik heb geen inspiratie voor een column. Wat nu? Eerst maar uit eten! We besluiten naar een restaurant te gaan aan de andere kant van de Oosterschelde. Daar aangekomen valt ons direct de ambiance op zoals die hoort bij een visrestaurant. Aan het water, zicht over natuurreservaat Oosterschelde, maritieme prullaria aan de muren, inclusief anker voor de ingang.
Het blijkt dat er deze avond onbeperkt kreeft gegeten kan worden. Het hiervoor vastgestelde tarief is niet kinderachtig. Dat kan ons eigenlijk niet schelen, want onbeperkt is onbeperkt, toch? Nederlander als ik ben. Kortom, alle ingrediënten voor een super avond zijn aanwezig. Mijn zoektocht naar inspiratie voor mijn column heb ik al ver achter mij gelaten.
Wij bestellen de eerste gang. De bediening vraagt of het Canadese of Oosterschelde kreeft moet zijn. Is de paus rooms? Wat denkt u zelf? "Oosterschelde kreeft is wel serieus duurder meneer." zegt het meisje met een beetje naïef, maar wel leuk gezichtje. Dat zal wel.
De eerste en tweede ronde kreeften komen door. De derde wordt besteld en daar gaat het mis. Egaal vuurrood van kleur, klein van stuk, inferieur afgetekend tegen zijn Nederlandse soortgenoten ligt mij daar een Canadese kreeft schaamteloos aan te kijken. Ik wenk de serveerster en leg haar mijn bezwaar voor. Helemaal in stijl zoals dat in de Nederlandse horeca hoort zegt zij dat ik er naast zit. En of ik het verschil weet tussen beide soorten. Ik twijfel, maar zeg van wel. Ze zal het navragen bij de chef-kok en loopt een beetje koket weg van onze tafel. Ze komt terug en kijkt me scherp aan. "De chef kok zegt dat het Oosterschelde kreeft is." Ja ja...
Ik besluit te bluffen en vraag om de chef-kok. "Die kan niet komen want het is druk", is het antwoord. Zo lust ik er nog wel een. Ik uit mijn ongenoegen op eigen wijze. Haar leuke, beetje naïeve gezicht verandert in de standaard horecablik. Ze kijkt me aan alsof ik een Duitser ben. "Wilt u nog een rondje kreeft bestellen?" Ja dat willen we, maar wel op de voorwaarde dat het de echte is. "Ik zal het doorgeven aan de chef-kok meneer."
Het rondje komt door. Niet zomaar een, maar een echte Oosterscheldeversie, van het formaat kleine bruinvis. Leuk geprobeerd.
We blijven achter met een vreemd gevoel. Niet omdat ik als trainer lijd aan beroepsdeformatie, maar gewoon als klant. Volgens mij hadden een paar bezwaartechnieken, ingezet door de dame van de bediening, en een korte uitleg van de chef-kok bij ons aan tafel veel helderheid verschaft en gezorgd voor een professionele indruk. Daar had men meer mee kunnen bereiken dan met een wiedergutmachungs Krebs.
Op de terugweg naar huis kreeg ik inspiratie. Het gaat in de horeca helemaal niet om locatie, prijzen van bierbrouwers of andere zaken. Het gaat enkel om gastheerschap. Wat je daar voor moet betalen is ondergeschikt. Dat moeten ze snappen.
Dat belooft nog wat deze zomer.
Het blijkt dat er deze avond onbeperkt kreeft gegeten kan worden. Het hiervoor vastgestelde tarief is niet kinderachtig. Dat kan ons eigenlijk niet schelen, want onbeperkt is onbeperkt, toch? Nederlander als ik ben. Kortom, alle ingrediënten voor een super avond zijn aanwezig. Mijn zoektocht naar inspiratie voor mijn column heb ik al ver achter mij gelaten.
Wij bestellen de eerste gang. De bediening vraagt of het Canadese of Oosterschelde kreeft moet zijn. Is de paus rooms? Wat denkt u zelf? "Oosterschelde kreeft is wel serieus duurder meneer." zegt het meisje met een beetje naïef, maar wel leuk gezichtje. Dat zal wel.
De eerste en tweede ronde kreeften komen door. De derde wordt besteld en daar gaat het mis. Egaal vuurrood van kleur, klein van stuk, inferieur afgetekend tegen zijn Nederlandse soortgenoten ligt mij daar een Canadese kreeft schaamteloos aan te kijken. Ik wenk de serveerster en leg haar mijn bezwaar voor. Helemaal in stijl zoals dat in de Nederlandse horeca hoort zegt zij dat ik er naast zit. En of ik het verschil weet tussen beide soorten. Ik twijfel, maar zeg van wel. Ze zal het navragen bij de chef-kok en loopt een beetje koket weg van onze tafel. Ze komt terug en kijkt me scherp aan. "De chef kok zegt dat het Oosterschelde kreeft is." Ja ja...
Ik besluit te bluffen en vraag om de chef-kok. "Die kan niet komen want het is druk", is het antwoord. Zo lust ik er nog wel een. Ik uit mijn ongenoegen op eigen wijze. Haar leuke, beetje naïeve gezicht verandert in de standaard horecablik. Ze kijkt me aan alsof ik een Duitser ben. "Wilt u nog een rondje kreeft bestellen?" Ja dat willen we, maar wel op de voorwaarde dat het de echte is. "Ik zal het doorgeven aan de chef-kok meneer."
Het rondje komt door. Niet zomaar een, maar een echte Oosterscheldeversie, van het formaat kleine bruinvis. Leuk geprobeerd.
We blijven achter met een vreemd gevoel. Niet omdat ik als trainer lijd aan beroepsdeformatie, maar gewoon als klant. Volgens mij hadden een paar bezwaartechnieken, ingezet door de dame van de bediening, en een korte uitleg van de chef-kok bij ons aan tafel veel helderheid verschaft en gezorgd voor een professionele indruk. Daar had men meer mee kunnen bereiken dan met een wiedergutmachungs Krebs.
Op de terugweg naar huis kreeg ik inspiratie. Het gaat in de horeca helemaal niet om locatie, prijzen van bierbrouwers of andere zaken. Het gaat enkel om gastheerschap. Wat je daar voor moet betalen is ondergeschikt. Dat moeten ze snappen.
Dat belooft nog wat deze zomer.
donderdag 31 mei 2012
Het paradigma van het dubbeltje en het kwartje.
Stel, u bent opgegroeid in een gelukkig en stabiel gezin. Uw ouders werkten allebei hard om u alles te geven wat u nodig had. En stel nu dat uw ouders een wat Calvinistische kijk op geld, geluk en inkomen hadden. De kans dat u hierover eenzelfde beeld heeft hier is onwaarschijnlijk groot.
Doe maar normaal dan doe je gek genoeg. Als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje. Geld maakt niet gelukkig, het gaat om je gezondheid. Steek niet met je hoofd boven het maaiveld. Wie kent ze niet, deze kleinblijvertjes.
Als je mensen vraagt hoe ze aan zulke ideeën komen, hoor je vaak dat ze die van huis uit hebben meegekregen. Zou te maken hebben met het Calvinisme. Dat laatste is natuurlijk onzin. Sterker nog; de auteurs Max Weber en Richard Tawney hebben aangetoond dat het calvinisme het 16e eeuwse kapitalisme juist enorm heeft gestimuleerd. Bescheiden opmerkingen om klein te blijven komen dus niet voort uit het Calvinisme. Ze zijn ingegeven door onze ouders, die het op hun beurt weer van hun ouders hebben geleerd.
Wij zijn dus opgevoed met paradigma's over geld en andere belangrijke zaken. Waar uw ouders in geloofden, werd ook uw waarheid. Ziet je wel dat ze gelijk hadden! Stel nu eens dat u voor een ander paradigma kiest en daar heilig in gaat geloven. Wat zou er dan gebeuren? U zou kunnen kiezen om te geloven dat geld wel gelukkig maakt. Zeker als u ook nog eens gezond bent.
Paradigma's worden onbewust opgelegd en zijn van grote invloed op onze overtuiging, waarden en normen en ons gedrag. Ze worden doorgegeven van generatie op generatie en bepalen in grote mate ons voorland. Paradigma's die leiden tot klein denken werken belemmerend. Zeker in de nieuwe economie. Waar u in gelooft en waar u naar handelt, is aan uzelf. Durf te schitteren in uw grootsheid en laat u niet tegenhouden door het paradigma van de kleindenkerij.
Doe maar normaal dan doe je gek genoeg. Als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje. Geld maakt niet gelukkig, het gaat om je gezondheid. Steek niet met je hoofd boven het maaiveld. Wie kent ze niet, deze kleinblijvertjes.
Als je mensen vraagt hoe ze aan zulke ideeën komen, hoor je vaak dat ze die van huis uit hebben meegekregen. Zou te maken hebben met het Calvinisme. Dat laatste is natuurlijk onzin. Sterker nog; de auteurs Max Weber en Richard Tawney hebben aangetoond dat het calvinisme het 16e eeuwse kapitalisme juist enorm heeft gestimuleerd. Bescheiden opmerkingen om klein te blijven komen dus niet voort uit het Calvinisme. Ze zijn ingegeven door onze ouders, die het op hun beurt weer van hun ouders hebben geleerd.
Wij zijn dus opgevoed met paradigma's over geld en andere belangrijke zaken. Waar uw ouders in geloofden, werd ook uw waarheid. Ziet je wel dat ze gelijk hadden! Stel nu eens dat u voor een ander paradigma kiest en daar heilig in gaat geloven. Wat zou er dan gebeuren? U zou kunnen kiezen om te geloven dat geld wel gelukkig maakt. Zeker als u ook nog eens gezond bent.
Paradigma's worden onbewust opgelegd en zijn van grote invloed op onze overtuiging, waarden en normen en ons gedrag. Ze worden doorgegeven van generatie op generatie en bepalen in grote mate ons voorland. Paradigma's die leiden tot klein denken werken belemmerend. Zeker in de nieuwe economie. Waar u in gelooft en waar u naar handelt, is aan uzelf. Durf te schitteren in uw grootsheid en laat u niet tegenhouden door het paradigma van de kleindenkerij.
Abonneren op:
Reacties (Atom)