Tijdens mijn verblijf in een all-inclusive resort ben ik onder de indruk geraakt van drie fenomenen die ik graag met u wil delen. Niet echt van commerciële waarde, maar toch iets om over na te denken.
Het Handdoeken-reserveringssysteem
Briljant. Als je ‘s ochtends, op weg naar het ontbijtbuffet, je badlaken over een ligbed bij het zwembad legt en er een achteloos weggelegde zonnebril aan toevoegt, is dat ligbed de hele dag voor u gereserveerd. Voorwaarde om mee te doen is dat je vroeg je bed uit gaat want het spel begint zo rond een uur of acht. Te vroeg voor mij. Op een later tijdstip een ligbedje scoren zit er niet in. Tenzij je onbevreesd de confrontatie wilt aangaan met een boosaardige Oost Europese Balkan blik.
Polsbandjes openen deuren
Een ander fenomeen is het sluipende proces om van onschuldige gezelligheidsdrinker te verworden tot notoire zuipschuit. De mogelijkheden om ongegeneerd meer alcoholische drankjes tot je te nemen dan goed voor je is, zijn ongekend. Werkelijk in elke hoek van het resort is drank verkrijgbaar, als je maar een polsbandje hebt. Ook dit proces begint vroeg. Lang leve de vergrote lever!
Het obesitas eldorado
Dan nu het laatste fenomeen. Het All-Inclusive Resort als eldorado voor latente obesitas-patiënten. Werkelijk ongelooflijk wat er 24/7 aan de lopende band aan voedsel wordt aangevoerd. Op zich heb ik daar niet zoveel moeite mee. Wel opmerkelijk is het gemak waarmee borden, schalen en bakken volgeladen worden met enorme bergen gratis eten. Het is werkelijk stuitend om te zien dat veel van al dat kostbare voedsel onaangeroerd blijft. Met hetzelfde gemak als dat het werd opgeschept, werd het ook weer door de altijd vriendelijk bediening in grote afvalemmers gekieperd. Zo simpel gaat dat.
Op hetzelfde moment knallen er via radio en televisie noodoproepen de wereld in voor hulp omdat in de Hoorn van Afrika zich een humanitaire crisis van ongekende omvang ontwikkelt. Daar gaan mensen dood van dorst en honger. Dat is toch niet te rijmen.
We hebben tegenwoordig de mond vol over maatschappelijk verantwoord ondernemen. Volgens mij begint dat met maatschappelijk verantwoord gedrag. Als alle gasten van welk All-inclusive Resort dan ook, verplicht werden 1 euro of 1 dollar te betalen voor elk bord met eten dat onaangeroerd in de afvalemmer verdwijnt, konden we met dat geld een heel aardige geste doen aan Oost Afrika.
vrijdag 9 september 2011
vrijdag 22 juli 2011
Carpe Diem
Op het moment dat ik het intik bedenk ik me dat dit wel een enorm cliché is. Carpe Diem, hoe bedenk je het. We hebben er gewoon geen tijd voor, toch?
Twee maanden geleden werd ik geconfronteerd met het overlijden van een relatie. De man was 51 jaar geworden. Mijn leeftijdscategorie. Dat was een moment van bezinning. Deze duurde slechts een uur of twee. Tijdens het zogenaamde relativeren had ik voor mezelf besloten de dingen anders te gaan doen. Daarna pakte ik de draad op waar ik gebleven was. Nog onder de indruk van het overlijden liet ik mezelf weer meeslepen in de waan van de dag. The show must go on!
Nu weet ik dat er mensen zijn die zich hier in herkennen. Stel nu eens dat u dat bent. U heeft een verantwoordelijke functie, een omzetverantwoordelijkheid, een altijd te zwaar target, een Salesteam dat het anders doet dan u verwacht, een manager die over uw schouders meekijkt, een economie die weerbarstiger is dan uw forecast en klanten die veel van u eisen.
U heeft alles onder controle. Het enige waar u last van heeft is een beetje vermoeidheid. Op zich niet erg, want u heeft bijna vakantie. Dat is overigens maar goed ook, want er zijn voldoende zaken waar u tijdens uw drukke salesjob niet aan toegekomen bent. Dat kan dan mooi in de vakantie bijgewerkt worden.
U schiet het moment voorbij waarop u had kunnen ontspannen en genieten van en met uw dierbaren en u heeft het niet eens in de gaten. Tot dusver niet bijzonders. Zo vergaat het velen. Drie weken geleden kreeg ik te horen dat een collega met spoed opgenomen was in het ziekenhuis in zeer kritieke toestand. Er werd zelfs gevreesd voor zijn leven. De man en ik hebben een goede band en staan elkaar, door wat we in het verleden samen hebben bereikt, na aan het hart. Deze mededeling sloeg bij mij in als een bom. Wat o.a. door mijn gedachte schoot was dat hij bijna even oud is als ik.
Het relativeren begon direct. Ik nam me dan ook voor de dingen nu echt anders te gaan doen. Toch vreemd want dat had ik me een maand of twee geleden toch ook al voorgenomen! Inderdaad. Zo werk dat! Ik denk dat ik het eerst zelf mee moet maken. Dan kan ik namelijk op het moment dat het te laat is, zeggen: ”Had ik de dingen nu maar anders gedaan”
Mijn vrouw heeft mij weten te overtuigen om ons gezin tijdens deze vakantie te laten “opsluiten” in een all-inclusive resort. Wij kunnen daar geen kant op en de laptop blijft thuis. Het wordt dus verplicht uitrusten. Ze heeft gelijk. Vakantie is geen verlenging van de werktijd.
Ik ga genieten van mijn vakantie en neem de tijd voor mezelf en mijn gezin. De boog kan niet altijd gespannen staan. Je zult op jezelf moeten letten om uiteindelijk gezond en fit te blijven. Ook ga ik nadenken over keuzes en kwaliteit van leven. Misschien ga ik wel sporten. Het plukken van de dag staat hierbij centraal. Het moet er nu toch echt eens van komen want mijn wereld, en die van u, kan er in een enkel ogenblik echt heel anders uit zien dan verwacht.
Ik wens u een fijne vakantie en tijd voor bezinning.
Twee maanden geleden werd ik geconfronteerd met het overlijden van een relatie. De man was 51 jaar geworden. Mijn leeftijdscategorie. Dat was een moment van bezinning. Deze duurde slechts een uur of twee. Tijdens het zogenaamde relativeren had ik voor mezelf besloten de dingen anders te gaan doen. Daarna pakte ik de draad op waar ik gebleven was. Nog onder de indruk van het overlijden liet ik mezelf weer meeslepen in de waan van de dag. The show must go on!
Nu weet ik dat er mensen zijn die zich hier in herkennen. Stel nu eens dat u dat bent. U heeft een verantwoordelijke functie, een omzetverantwoordelijkheid, een altijd te zwaar target, een Salesteam dat het anders doet dan u verwacht, een manager die over uw schouders meekijkt, een economie die weerbarstiger is dan uw forecast en klanten die veel van u eisen.
U heeft alles onder controle. Het enige waar u last van heeft is een beetje vermoeidheid. Op zich niet erg, want u heeft bijna vakantie. Dat is overigens maar goed ook, want er zijn voldoende zaken waar u tijdens uw drukke salesjob niet aan toegekomen bent. Dat kan dan mooi in de vakantie bijgewerkt worden.
U schiet het moment voorbij waarop u had kunnen ontspannen en genieten van en met uw dierbaren en u heeft het niet eens in de gaten. Tot dusver niet bijzonders. Zo vergaat het velen. Drie weken geleden kreeg ik te horen dat een collega met spoed opgenomen was in het ziekenhuis in zeer kritieke toestand. Er werd zelfs gevreesd voor zijn leven. De man en ik hebben een goede band en staan elkaar, door wat we in het verleden samen hebben bereikt, na aan het hart. Deze mededeling sloeg bij mij in als een bom. Wat o.a. door mijn gedachte schoot was dat hij bijna even oud is als ik.
Het relativeren begon direct. Ik nam me dan ook voor de dingen nu echt anders te gaan doen. Toch vreemd want dat had ik me een maand of twee geleden toch ook al voorgenomen! Inderdaad. Zo werk dat! Ik denk dat ik het eerst zelf mee moet maken. Dan kan ik namelijk op het moment dat het te laat is, zeggen: ”Had ik de dingen nu maar anders gedaan”
Mijn vrouw heeft mij weten te overtuigen om ons gezin tijdens deze vakantie te laten “opsluiten” in een all-inclusive resort. Wij kunnen daar geen kant op en de laptop blijft thuis. Het wordt dus verplicht uitrusten. Ze heeft gelijk. Vakantie is geen verlenging van de werktijd.
Ik ga genieten van mijn vakantie en neem de tijd voor mezelf en mijn gezin. De boog kan niet altijd gespannen staan. Je zult op jezelf moeten letten om uiteindelijk gezond en fit te blijven. Ook ga ik nadenken over keuzes en kwaliteit van leven. Misschien ga ik wel sporten. Het plukken van de dag staat hierbij centraal. Het moet er nu toch echt eens van komen want mijn wereld, en die van u, kan er in een enkel ogenblik echt heel anders uit zien dan verwacht.
Ik wens u een fijne vakantie en tijd voor bezinning.
donderdag 9 juni 2011
BEAM
Tegenwoordig is iedereen accountmanager. Vraag een willekeurig iemand in een salesfuntie welke titel hij/zij heeft en u heeft 75% kans dat het een accountmanager is. Dat is toch een treurige ontwikkeling want een verkoper is niet zomaar accountmanager. Los van het feit dat er voor beide functies oprecht waardering is.
Een accountmanager regisseert de relaties tussen zijn/haar eigen organisatie en die van de klant. Hierbij geldt de middenlange- en lange termijn als rode draad. Hier gaat het vaak mis als een verkoper de functie heeft van accountmanager. Verwachtingen worden niet waargemaakt en de focus blijft liggen op de daily business.
Uiteraard is deze laatste van essentieel belang maar de focus op de samenwerking/relatie voor de langere termijn is noodzakelijk voor de continuiteit van de klant- en eigen organisatie. Nu wil ik graag deze relatie eens belichten. Accountmanagers zijn vaak van huis uit opportunisten. Zij denken in veel gevallen bij de juiste klanten te zitten en binnen die klanten bij de juiste contactpersonen. Overigens besteden zij daar veel aandacht en tijd aan. Op zich prima. Maar een volledig gemis van andere opiniemakers binnen de klantorganisatie of het gemis van inzicht van specifieke klantwaarde leidt tot een verstrooide, niet gestructureerde manier van accountmanagement.
In veel gevallen is de relatie niet in balans. De klant vraagt van alles, verwacht van alles en in een aantal gevallen, eist van alles. Dat kan natuurlijk want dat is het recht van de klant. Maar wat vraagt de accountmanager terug? Over het algemeen; bitter weinig. De eigen ambitie wordt niet of nauwelijks uitgesproken en de ervaringen over de samenwerking en het waarderen ervan al helemaal niet.
Overigens, het betreft hier een gemiddeld niveau. Slechte en goede accountmanagers dus uitgezonderd.
Uit eerder onderzoek is gebleken dat 81 % van de bedrijven binnen het MKB op deze wijze werkt. Overigens niet geheel zonder succes. Maar stel je nu eens voor dat er, naast het werken vanuit opportunisme, gewerkt wordt vanuit een gestructureerde manier waarbij stakeholderanalyses, zowel intern en extern en het in kaart brengen van de opiniemakers bij de klantorganisatie, de basis is. Waar de relatie wederzijds centraal staat, deze ook wederzijds in belangrijkheid en een cijfer gewaardeerd wordt en de rol van de accountmanager die van regisseur is. Dan zijn de vooruitzichten echt anders.
Als u echt wilt weten wat uw klant van u verwacht en wat u van uw klant mag verwachten, dan raad ik u de training Accountleadership aan. Daar leert u uw eigen ambitie richting de klant uit te spreken en te werken aan de relatie met uw klant waarbij wederzijdse duurzaamheid en winstgevendheid voor de lange termijn centraal staan. Kortom BEAM; Balance, Empowerment, Ambition and Modesty.
Bent u daar klaar voor?
Deze blog is eerder verschenen op commercieelexcelleren.com
Een accountmanager regisseert de relaties tussen zijn/haar eigen organisatie en die van de klant. Hierbij geldt de middenlange- en lange termijn als rode draad. Hier gaat het vaak mis als een verkoper de functie heeft van accountmanager. Verwachtingen worden niet waargemaakt en de focus blijft liggen op de daily business.
Uiteraard is deze laatste van essentieel belang maar de focus op de samenwerking/relatie voor de langere termijn is noodzakelijk voor de continuiteit van de klant- en eigen organisatie. Nu wil ik graag deze relatie eens belichten. Accountmanagers zijn vaak van huis uit opportunisten. Zij denken in veel gevallen bij de juiste klanten te zitten en binnen die klanten bij de juiste contactpersonen. Overigens besteden zij daar veel aandacht en tijd aan. Op zich prima. Maar een volledig gemis van andere opiniemakers binnen de klantorganisatie of het gemis van inzicht van specifieke klantwaarde leidt tot een verstrooide, niet gestructureerde manier van accountmanagement.
In veel gevallen is de relatie niet in balans. De klant vraagt van alles, verwacht van alles en in een aantal gevallen, eist van alles. Dat kan natuurlijk want dat is het recht van de klant. Maar wat vraagt de accountmanager terug? Over het algemeen; bitter weinig. De eigen ambitie wordt niet of nauwelijks uitgesproken en de ervaringen over de samenwerking en het waarderen ervan al helemaal niet.
Overigens, het betreft hier een gemiddeld niveau. Slechte en goede accountmanagers dus uitgezonderd.
Uit eerder onderzoek is gebleken dat 81 % van de bedrijven binnen het MKB op deze wijze werkt. Overigens niet geheel zonder succes. Maar stel je nu eens voor dat er, naast het werken vanuit opportunisme, gewerkt wordt vanuit een gestructureerde manier waarbij stakeholderanalyses, zowel intern en extern en het in kaart brengen van de opiniemakers bij de klantorganisatie, de basis is. Waar de relatie wederzijds centraal staat, deze ook wederzijds in belangrijkheid en een cijfer gewaardeerd wordt en de rol van de accountmanager die van regisseur is. Dan zijn de vooruitzichten echt anders.
Als u echt wilt weten wat uw klant van u verwacht en wat u van uw klant mag verwachten, dan raad ik u de training Accountleadership aan. Daar leert u uw eigen ambitie richting de klant uit te spreken en te werken aan de relatie met uw klant waarbij wederzijdse duurzaamheid en winstgevendheid voor de lange termijn centraal staan. Kortom BEAM; Balance, Empowerment, Ambition and Modesty.
Bent u daar klaar voor?
Deze blog is eerder verschenen op commercieelexcelleren.com
Abonneren op:
Reacties (Atom)