Zijn wij blind?

Mijn recente column, en reacties daarop, werd aanleiding voor inspirerende gesprekken en een co-creatie. Deze 1e Duo-Column is hier het resultaat van. Humor en ernst brachten ons tot dit verhaal. Phil Bosmans zei het al. 'Humor en geduld zijn de twee kamelen waarmee je door elke woestijn kunt trekken'.

Zaterdag 8 december werd Bosmans’ standbeeld onthuld in Kontich (Antwerpen), werd er een straat naar hem vernoemd en was er een academische zitting. Vooral Nederlandse Universiteiten kunnen -zelfs postuum- nog verrassend veel van deze visionaire filosoof leren over het begrip 'Metanoia'.

Als opstap willen wij graag eerst iets anders ter berde brengen. Afgelopen week was op de radio tijdens een interview de opmerking te horen dat de meeste economisten de crisis zoals we die nu beleven in geen enkel opzicht hebben zien aankomen. Alle modellen, rekenvoorbeelden, peperdure hardware en software ten spijt. Leuke opmerking van een geïnterviewde economist: 'We hebben het niet zien aankomen maar toen het zover was hebben we dit wel opgemerkt. Dat is toch ook belangrijk?'

Stel: ik zit in de auto, zie het rode verkeerslicht niet, rij door en veroorzaak een aanrijding. Ik roep: 'Hey! Ik heb schade veroorzaakt. Goed dat ik dat opmerk.' En dat terwijl de eerste sirenes al te horen zijn, de airback sissend leegloopt en als een gebruikt condoom over het stuur hangt. Dat is ook stupiditeit ten top.

Wat doet nu een economist? De letterlijke vertaling van een economist is volgens wikipedia: An economist is a professional in the social science discipline of economics. Dat is een deftige omschrijving. Wat hierbij direct opvalt, zijn de begrippen professional en social science en dan met name het word Social. Als u dat letterlijk vertaalt gaat het over het hebben van gevoel voor de noden van de medeleden van de samenleving. Huh? Dat klinkt nog mooier. De praktijk blijkt dus volstrekt anders in elkaar te steken.

Dezelfde Phil Bosmans wist ruim twintig jaar geleden al te vertellen dat de mensheid een crisis mee zou gaan maken die zijn weerga niet kent. En zie… hij kreeg gelijk. Hij voorspelde dit niet aan de hand van ingewikkelde modellen en ondersteunende rekenvoorbeelden, maar gewoon op basis van logisch denken en de wetenschap hoe mensen in de basis in elkaar steken.

De man is inmiddels overleden. Het ging hem niet om zijn gelijk. Hij wilde de mensen waarschuwen en bovenal laten inzien dat andere waarden en normen belangrijk zijn. De 'Cultuur van het Hart' is onze fundamentele basiscultuur. Niet het grote graaien en materiële zaken in de maatschappij centraal stellen maar de mens. Zo’n 15 miljoen boeken vonden in 10-tallen talen hun weg in Global Village. Middels zijn fundamentele bijdrage en intrinsieke sturing van Bond Zonder Naam te Antwerpen, zijn miljoenen mensen hun leven, zelfs in crisistijd, weer als hoopvol èn zinvol gaan zien. Elk mens kan daarbij zelf het lichtpunt in de duisternis zijn en ontwikkelen.

BZN is een toekomstgerichte/toekomstbestendige club van bezielende mensen die op controversiële wijze het mens-zijn in een ander daglicht durven stellen. In daglicht zoals dit in beginsel bedoeld was. Klaarblijkelijk is er een alles omvattende crisis nodig die ons allen raakt en ons doet beseffen dat liefdevolle en respectvolle omgang met jezelf en elkaar dan tóch ons meest wezenlijke bezit is.

Mens zijn is een privilege. Gebruik het op de juiste manier en echte rijkdom is binnen handbereik. Cadeau-suggestie voor onder de boom? 'In Liefde weer Mens worden' van Phil Bosmans! Dát is de eyeopener voor economen-, politici èn (ontgoochelde?) geestelijke verzorgers.

Fijne feestdagen!

Klaas Schaap & Rob Adank

Happy Period

Afgelopen maand was ik ergens op een afspraak samen met een collega. We bezochten een bedrijf dat zich gespecialiseerd had in software en dan vooral voor logistieke bedrijven.

Het was een bijzonder gesprek. Onze contactpersoon was vanuit de typologieën van Jung een echte denker met winst als meest leidende motief. Daarnaast beschikte deze man over een manier van spreken die je niet snel zou verwachten bij dit type mens. Elke keer als hij een antwoord gaf op een vraag van onze kant of gewoon een eigen reactie gaf, deed hij dat op een manier waarvan ik bijna automatisch een beetje in de lach schoot. Ik vond hem echt komisch!

Helemaal hilarisch was zijn omschrijving van het gevoel dat hem overkwam wanneer er weer eens een verkoper bij hem op gesprek was. Hij vertelde ons dat hij regelmatig een fijn en warm gevoel kreeg wanneer een verkoper weer eens vertelde dat hij/zij de oplossing had voor al zijn problemen en dat zijn leven vanaf nu echt een andere wending zou krijgen. Maar dan moest hij wel overstappen naar de diensten /producten van deze verkoper. Deze klant vertelde ons dat hij regelmatig het gevoel had een warm bad in te stappen en zich te kunnen wentelen in de warme zorg van de verkoper. Hoe fijn is dat!

Ergens herken ik dat wel. Laten we even eerlijk zijn, als je alle mooie praatjes van verkopers en reclamemakers zou geloven, dan begint je leven pas echt op het moment dat je een bepaald product aanschaft. Neem nu al de ongelooflijk spannende, uitdagende, hartverwarmende en goed bedoelde commercials van bijvoorbeeld maandverband. Ik weet niet of u ze wel eens serieus bekijkt deze commercials, maar ik begin als man echt het gevoel te krijgen dat ik wat mis.

Ik ken mannen die het afgelopen jaar hard gewerkt hebben, nergens tijd voor hebben gehad, hun vrienden nauwelijks gezien hebben enz. enz. Als ik de commercials allemaal moet geloven zou dat allemaal goed komen met een bepaald type maandverband. Er is zelfs een merk dat je elke maand een happy period belooft. Wie wil dat nu niet! Lijkt mij wel leuk na drie weken hard werken. Dus u begrijpt dat ik, als man, best jaloers ben op vrouwen. Eigenlijk wil ik ook alle voordelen die het gebruik van maandverband met zich meebrengt.

Vrouwen hebben alle warme voordelen zoals elk merk belooft. Gezellige momenten met vriendinnen, jezelf altijd geweldig voelen en minimaal 1 x per maand een happy period. Inclusief of exclusief extra lange vleugels. Wie wil dat nu niet?

U zult begrijpen dat ik er helemaal niet op zit te wachten om maandverband te gaan gebruiken en te struikelen over de extra lange vleugels van Allways. Net zo min als ik me kan voorstellen dat vrouwen hier echt op zitten te wachten. Algemeen gesproken dan.  Ook zitten uw klanten niet te wachten op allerlei wazige, nietszeggende, hartverwarmende, holle opmerkingen van uw kant. Wees duidelijk en oprecht in de vertaling van de toegevoegde waarde van uw product. Zodra u een juiste aansluiting kunt maken tussen wat uw product kan/ doet en wat een klant echt nodig heeft, kunt u de franjes en alle andere onzin achterwege laten.

Ik wens u een fijne maand en een happy period. Zelf ga ik nu even paardrijden. Dat kan ik niet, maar de fabrikant geeft aan dat je met hun product ook kunt paardrijden. Ben benieuwd.

Sms'en is gevaarlijk

Ik schuif, na een dag onderweg geweest te zijn, aan de keukentafel aan bij mijn gezin. Iedereen is stilzwijgend met zijn eigen ding bezig. Er wordt televisie gekeken en onderwijl druk gemaild, ge-whatsappt, gepingd, ge-sms’t, gefacebookt, gehyved en gelinkedind. Er komt bij mij een bericht binnen. Mijn tegenover mij zittende zoon vraag via een whatsapp of ik een fijne dag heb gehad. Ik stuur een berichtje terug. "Ik zit tegenover je". "Weet ik, maar heb je nou een leuke dag gehad"? "Ging wel", sms ik. Foutje, het had natuurlijk een whatsapp moeten zijn. Dus geen bericht terug. Ik geef het op en ga op mijn kantoor zitten. Daar zit ik namelijk ook alleen.

Het valt me op dat we via veel middelen communiceren maar ook steeds minder persoonlijk. Ik maak me er zelf ook schuldig aan. Tijdens het autorijden wil ik nog wel eens sms'en of whatsappen. Eigenlijk moet ik daar mijn leesbrilletje voor op, maar dat is lastig. Als ik daarmee op de weg kijk, zie ik alles in een soort dikke mist waarbij de maximumsnelheid 30 km per uur zou moeten zijn. Geen leesbril dus en daardoor moeite met de juiste toetsen, maar wel driftig sms-berichten sturend naar relaties en collega's.

Ik stuur mijn zoon, super geconcentreerd maar toch een beetje slingerend tussen vangrail en middenstreep, een sms met de vraag of hij mij ‘s avonds even wil helpen met het installeren van Dropbox. Direct krijg ik een berichtje terug wat ik vanavond dan moet doen met een droogboeket. Dat had de autocorrectie er namelijk van gemaakt. Alsof je een cursus bloemschikken doet. Niet echt schokkend.

Iets lastiger wordt het als u tijdens het rijden een sms'je stuurt naar uw vrouw met de vraag "zullen we voor vanavond een lekkere slaaf in huis halen"? Waarop u een geschokt bericht terugkrijgt waarom u dat zou willen. "Gewoon, lijkt me lekker en heb ik zin in". U bedoelde natuurlijk een salade maar de autocorrectie was u te snel af en had er al “slaaf” van gemaakt. Maar goed, ook dit is thuis prima uit te leggen.

Echt beschamend is het wanneer je een relatie even snel een sms'je stuurt met de tekst
"ik kijk er naar uit en ontvang je hoer graag rond een uur of vier". " Wat wil je dan gaan doen vanmiddag", vraagt mijn relatie via een sms? Druk laverend door het verkeer, een pizzabezorger op een scooter net ontwijkend sms ik terug: "gewoon een beetje brainstormen". Berichtje terug. "Met een h....? Ben je niet goed bij je hoofd!" Weer de autocorrectie die ingreep en die van het woord ‘hier’, of dat wat het had moeten worden, het beste alternatief maakte. Ik besluit toch maar gewoon even te bellen. Na uitleg moesten we er erg om lachen.

Ik heb me vanaf dat moment voorgenomen niet meer te sms’en en te whatsappen vanachter het stuur, maar gewoon te bellen. De meeste nummers staan ingesteld. Ik hoef niets in te toetsen. Het kan zonder leesbrilletje en ik hoef niet meer uit te leggen waarom ik rond een uur of vier even wil brainstormen. Bovendien is persoonlijk contact altijd nog te prefereren boven alle ander vormen van communicatie.

Ik wens u prettige en vooral veilige kilometers.

Oosterschelde kreeft

Ik heb geen inspiratie voor een column. Wat nu? Eerst maar uit eten! We besluiten naar een restaurant te gaan aan de andere kant van de Oosterschelde. Daar aangekomen valt ons direct de ambiance op zoals die hoort bij een visrestaurant. Aan het water, zicht over natuurreservaat Oosterschelde, maritieme prullaria aan de muren, inclusief anker voor de ingang.

Het blijkt dat er deze avond onbeperkt kreeft gegeten kan worden. Het hiervoor vastgestelde tarief is niet kinderachtig. Dat kan ons eigenlijk niet schelen, want onbeperkt is onbeperkt, toch? Nederlander als ik ben. Kortom, alle ingrediënten voor een super avond zijn aanwezig. Mijn zoektocht naar inspiratie voor mijn column heb ik al ver achter mij gelaten.

Wij bestellen de eerste gang. De bediening vraagt of het Canadese of Oosterschelde kreeft moet zijn. Is de paus rooms? Wat denkt u zelf? "Oosterschelde kreeft is wel serieus duurder meneer." zegt het meisje met een beetje naïef, maar wel leuk gezichtje. Dat zal wel.

De eerste en tweede ronde kreeften komen door. De derde wordt besteld en daar gaat het mis. Egaal vuurrood van kleur, klein van stuk, inferieur afgetekend tegen zijn Nederlandse soortgenoten ligt mij daar een Canadese kreeft schaamteloos aan te kijken. Ik wenk de serveerster en leg haar mijn bezwaar voor. Helemaal in stijl zoals dat in de Nederlandse horeca hoort zegt zij dat ik er naast zit. En of ik het verschil weet tussen beide soorten. Ik twijfel, maar zeg van wel. Ze zal het navragen bij de chef-kok en loopt een beetje koket weg van onze tafel. Ze komt terug en kijkt me scherp aan. "De chef kok zegt dat het Oosterschelde kreeft is." Ja ja...

Ik besluit te bluffen en vraag om de chef-kok. "Die kan niet komen want het is druk", is het antwoord. Zo lust ik er nog wel een. Ik uit mijn ongenoegen op eigen wijze. Haar leuke, beetje naïeve gezicht verandert in de standaard horecablik. Ze kijkt me aan alsof ik een Duitser ben. "Wilt u nog een rondje kreeft bestellen?" Ja dat willen we, maar wel op de voorwaarde dat het de echte is. "Ik zal het doorgeven aan de chef-kok meneer."

Het rondje komt door. Niet zomaar een, maar een echte Oosterscheldeversie, van het formaat kleine bruinvis. Leuk geprobeerd.

We blijven achter met een vreemd gevoel. Niet omdat ik als trainer lijd aan beroepsdeformatie, maar gewoon als klant. Volgens mij hadden een paar bezwaartechnieken, ingezet door de dame van de bediening, en een korte uitleg van de chef-kok bij ons aan tafel veel helderheid verschaft en gezorgd voor een professionele indruk. Daar had men meer mee kunnen bereiken dan met een wiedergutmachungs Krebs.

Op de terugweg naar huis kreeg ik inspiratie. Het gaat in de horeca helemaal niet om locatie, prijzen van bierbrouwers of andere zaken. Het gaat enkel om gastheerschap. Wat je daar voor moet betalen is ondergeschikt. Dat moeten ze snappen.

Dat belooft nog wat deze zomer.

Het paradigma van het dubbeltje en het kwartje.

Stel, u bent opgegroeid in een gelukkig en stabiel gezin. Uw ouders werkten allebei hard om u alles te geven wat u nodig had. En stel nu dat uw ouders een wat Calvinistische kijk op geld, geluk en inkomen hadden. De kans dat u hierover eenzelfde beeld heeft hier is onwaarschijnlijk groot.

Doe maar normaal dan doe je gek genoeg. Als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje. Geld maakt niet gelukkig, het gaat om je gezondheid. Steek niet met je hoofd boven het maaiveld. Wie kent ze niet, deze kleinblijvertjes.

Als je mensen vraagt hoe ze aan zulke ideeën komen, hoor je vaak dat ze die van huis uit hebben meegekregen. Zou te maken hebben met het Calvinisme. Dat laatste is natuurlijk onzin. Sterker nog; de auteurs Max Weber en Richard Tawney hebben aangetoond dat het calvinisme het 16e eeuwse kapitalisme juist enorm heeft gestimuleerd. Bescheiden opmerkingen om klein te blijven komen dus niet voort uit het Calvinisme. Ze zijn ingegeven door onze ouders, die het op hun beurt weer van hun ouders hebben geleerd.

Wij zijn dus opgevoed met paradigma's over geld en andere belangrijke zaken. Waar uw ouders in geloofden, werd ook uw waarheid. Ziet je wel dat ze gelijk hadden! Stel nu eens dat u voor een ander paradigma kiest en daar heilig in gaat geloven. Wat zou er dan gebeuren? U zou kunnen kiezen om te geloven dat geld wel gelukkig maakt. Zeker als u ook nog eens gezond bent.

Paradigma's worden onbewust opgelegd en zijn van grote invloed op onze overtuiging, waarden en normen en ons gedrag. Ze worden doorgegeven van generatie op generatie en bepalen in grote mate ons voorland. Paradigma's die leiden tot klein denken werken belemmerend. Zeker in de nieuwe economie. Waar u in gelooft en waar u naar handelt, is aan uzelf. Durf te schitteren in uw grootsheid en laat u niet tegenhouden door het paradigma van de kleindenkerij.

Vaagtaal

Verkopers worden niet altijd serieus genomen. Onterecht natuurlijk, want als er één beroepsgroep volhardend is, getraind wordt, valt en weer opstaat, deuken in ego’s oploopt, 'klappen' krijgt en moet vechten voor de omzet, is het deze wel.

Stel, u bent voor een eerste kennismaking bij uw prospect op gesprek geweest. U heeft, na een grondige probleem- en behoefteanalyse, de vraag gekregen uw idee/aanpak eens uit te werken.

U bent aan de slag gegaan met een tijdrovend voorstel op maat. U heeft een vervolgafspraak gemaakt en u wordt voorgesteld aan de assistent inkoop. U heeft vriendelijk gekeken en opnieuw uw verkoopvaardigheden maximaal ingezet. Nou ja, vriendelijk... Eigenlijk weet u helemaal niet waarom de keuze niet gemaakt is op het moment dat u afsloot. Maar dat wilde u niet laten merken.

Na herhaaldelijk bellen heeft u eindelijk een contactmoment. 'Wij zijn er nog niet uit, kunt u ons een andere aanbieding maken?' Natuurlijk maakt u die, hoewel u eerder al een aanpassing heeft doorgevoerd en doorgesproken.

U maakt opnieuw een vervolgafspraak in Foxhol met een of andere vage BU manager. Foxhol, denkt u nog: 'Ach, dat ligt 3,5 km van de Duitse grens. Kan ik mooi een originele Bratwurst bestellen voordat ik straks twee en half uur terug ga sturen.'

U heeft het verzoek gekregen om met de BU manager te inventariseren waar het nu echt om gaat, u haalt weer diep adem en het hele circus begint van voor af aan. U onderbouwt uw derde voorstel. Dankzij uw prijsverkoopmethodiek weet u een voor beide partijen winstgevende deal te maken.

U krijgt te horen dat uw voorstel naadloos aansluit op de behoefte. U slaakt een zucht van opluchting. De finish is in zicht. Echter, er wordt vandaag geen beslissing genomen. Uw voorstel moet nog even langs de Procurement Officer.

U krijgt te horen dat u zich geen zorgen moet maken. Het is maar een formaliteit. Na herhaaldelijk bellen hoort u dat u het niet bent geworden. U baalt. U bent boos, gefrustreerd, vraagt zich af waar het misliep, wat u heeft laten liggen en wat in vredesnaam een Procurement Officer is. Bovendien was de Duitse Bratwurst niet te pruimen en kreeg u op de lange weg terug, net nadat u geflitst was, een lekke band.

U slikt nog eens, schudt uw hoofd zoals Daffy Duck nadat hij voor de zoveelste keer door een aambeeld is geraakt en haalt diep adem. U trekt lering en gaat onverdroten verder, op zoek naar de volgend deal.

'In je kracht staan' is in 2011 verkozen tot de vaagste vaagtaal. Onzin! In ieder geval geldt het niet voor al die salesmannen en -vrouwen die heel goed weten wat ze willen, balanceren tussen de voorkeursstijlen die er voor zorgen dat je überhaupt in je kracht kunt staan en er gewoon voor gaan! Niets vaags aan. Zij zijn topsporters in hun vakgebied. Ga er maar aan staan, maak het maar eens waar.

De perceptie van prijs

Bijna elke zichzelf respecterende meteoroloog was het er over eens. We gaan een bizarre winter tegemoet. Wat blijkt; het wordt geen horror- maar een kwakkelwinter. Het tegenovergestelde dus.

De voorspelling had veel weg van de financieel-economische voorspellingen. Daar klopt namelijk ook helemaal niets van. We zullen dus zelf moeten bepalen welke kant het op gaat. Met het weer kunnen we dat niet, maar met de business gelukkig wel.

Afgelopen Kerst hadden we de boel eens goed versierd. Zelfs het grote witte vlak van de schoorsteenmantel werd opgeleukt met een krans van dennentakken en glimmende kerstballen. Nog leuker is het om op nieuwjaarsdag alle kitsch weer op te ruimen. Zo gezegd, zo gedaan. En plots was de schoorsteenmantel weer een groot leeg vlak.

Na enig wikken en wegen kwamen we tot de conclusie dat er iets permanents op de schoorsteenmantel moest komen. Want zo zonder die krans was het wel erg leeg. In een opwelling haal ik iets uit de keuken, hang het aan de haak waar de afgelopen feestdagen de krans gehangen had. Ik kijk voldaan naar het resultaat en zeg tegen mijn vrouw: ”Dit is goed. We noemen het Het Grote Niets”.

Inmiddels hebben we al weer een gezellige hoeveelheid vrienden en familie over de vloer gehad. Verschillende gasten hebben al naar Het Grote Niets boven de haard zitten te kijken en hun waardering uitgesproken over zoveel smaak en gevoel voor finesse. Op de onbescheiden vraag wat een dergelijk kunstwerk kost gaf ik het antwoord: ”Daar praat je niet over. Je moet het zien als een diepte-investering.”

Hoe is het toch mogelijk dat perceptie en prijs zo dicht bij elkaar liggen en toch ook weer niet. Ik zal het u uitleggen. Het Grote Niets is niets anders dan een oud groot vierkant dienblad van wit geschilderd grenen. Het stond al een tijdje werkloos in de keuken. Ooit gekocht bij Xenos, door veelvuldig gebruik de nodige sporen aan de zijkant en onderkant en met diezelfde onderkant naar voren opgehangen. Het dienblad kreeg de officiële naam Het Grote Niets omdat het enkel een wit oppervlak was met hier en daar een vuile veeg of streep van een ondefinieerbaar soort bruin of vaal geel.

In ieder geval kreeg ik opnieuw bevestigd dat het helemaal niet belangrijk is wat iets kost. Het gaat er om wat het je oplevert of voor je betekent. Als verkopers dit snappen en dat weten te bewerkstelligen bij hun klanten, dan maakt het niet uit hoe de crisis zich ontwikkelt. Zij winnen dan altijd.